Hyrje » Shtypi Shqip
Arkiva Kategorie: Shtypi Shqip
Ardian Vehbiu, si tutor i prostitucionit intelektual
Ardian Vehbiu, si tutor i prostitucionit intelektual
Kastriot Myftaraj
Përse është e nevojshme që dikush të pohojë se nuk është kuqezi, duke i etiketuar ata që ndjehen të tillë dhe e pohojnë këtë cilësi? Çfarë arsye ka për këtë distancim, çfarë lloj proteste na qenka kur dikush thotë: “Unë nuk jam kuqezi!”? Çfarë fibre qytetare (term i Ardian Vehbiut) ka ky term? Kuqezi është një cilësi identitare, ashtu siç është, me ngjyrat përkatëse një cilësi identitare e ngjashme në SHBA, ku jeton Ardian Vehbiu, apo në Francë, Greqi, Japoni etj. Gjithkush që është shqiptar ka të drejtë të pohojë identitetin e tij kuqezi, me fjalë dhe simbolikë imazhi.
Kjo është një gjë vullnetare, një demokraci imazhi, se askush nuk të imponon që ta pohosh cilësinë identitare kuqezi. Është një lloj plebishiti gjithëkombëtar spontan, i shndërruar tashmë në ritual, me rastin e ngjarjeve sportive. Çfarë të keqe ka këtu? Gjithkush ka të drejtë që ta pohojë sipas mënyrës së tij dhe dihet se me rastin e ngjarjeve sportive, shtresat e gjera të shoqërisë janë të prirura kah pohimi identtitare nëpërmjet ritualeve kolektive nën shenjën e ngjyrave përkatëse. Kështu ndodh gjithandej botës, jo vetëm në Shqipëri. Askund në këta vende kjo gjë nuk shkakton shqetësime. Askush në këta vende nuk e shikon një gjë të tillë si provokim. Në të kundërt, të thuash se “Unë nuk jam kuqezi!” është një provokim i dhunshëm verbal pa shkak ndaj shumicës. Është një provokim që prek në ndjeshmëritë kolektive, pra është një provokim i llogaritur për të shkaktuar reagim. Domethënë, meqënëse ata të cilët e quajnë një vlerë komunitare dhe personale pohimin e identitetit të tyre kuqezi, nuk janë dhe nuk ka si të jenë në shumicën e tyre intelektualë, pra nuk ka gjasa që ta perceptojnë këtë sfidë si një debat intelektual, që duhet zhvilluar sipas etikës së debatit, por si një provokim, atëherë kështu do të nxiten ata që të përgjigjen me dhunë verbale, qoftë edhe në mediat sociale dhe forumet online. Dhe pastaj ky reagim përdoret për ta etiketuar njeriun kuqezi si konfliktual.
Provokime të tilla organizohen para ngjarjeve të rëndësishme sportive, siç ishte rasti i ndeshjes Shqipëri-Armeni. Për këto lloj provokimesh janë të specializuar sorosianët shqiptarë, ndër ta edhe Ardian Vehbiu. Pas ndeshjes Shqipëri-Armeni, Ardian Vehbiu, në një shkrim të botuar në blogun e vet “Peizazhe të fjalës” dhe që u ribotua nga gazeta “Mapo” e sorosianit Henri Çili, dhe në të tjera gazeta e forume sorosiane, pohoi atë që ishte e qartë, se shkrimi i një vajze 20 vjeçare, me titullin provokues, “Unë nuk jam kuqezi” të publikuar në blogun e tij para ndeshjes, ishte në fakt një skenar provokues i tij. Pas ndeshjes, Ardian Vehbiu, në një shkrim të botuar blogun e tij dhe të ribotuar po nga gazeta “Mapo” doli të vjelë frutet e provokimit që kishte mbjellë. Vehbiu ua zuri për të madhe atyre që reaguan ndaj shkrimit “Unë nuk jam kuqezi”, duke i quajtur reagime të dhunshme, të pahijshme dhe që u mungon fibra qytetare. Ardian Vehbiu është një provokator intelektual i mbrapshtë. Është edhe më tepër se kaq, është një tutor ndërkombëtar prostitucioni intelektual.
Se janë shumë më pak të pandershëm se ai ata shqiptarë të cilët në emigracion, ku jetojnë bëjnë tutorin e prostitutave, të cilat për të nxjerrë jetesën shesin trupin e tyre. Ardian Vehbiu, i cili gjithashtu jeton prej shumë viteve në emigracion, në SHBA, gjen ndonjë femër njëzetvjeçare në rrethet sorosiane, për ta keqpërdorur mendërisht, duke e bërë zëdhënëse të ideve të tij të përpunuara në laboratorët sorosianë, në mënyrë që pastaj të ketë mundësi të dalë ai vetë për të reaguar kinse i habitur dhe i indinjuar ndaj pasojave të provokimit të tij. Është një qëndrim intelektual antietik.
Pas ndeshjes Serbi-Shqipëri, tetorin e kaluar, një tjetër antikuqezi, Ermal Petushi botoi në gazetën “Tema” shkrimin me titull “Të dhjerë, por krenarë” që ishte përgjigje ndaj reagimit kuqezi të asaj që ndodhi në Beograd si dhe të dënimit që UEFA dha ndaj Shqipërisë. Në këtë shkrim Petushi thoshte se vërtet në Beograd na bënë një padrejtësi, por ne nuk kemi të drejtë ta kërkojmë fajin te të tjerët sa kohë që jemi “të dhjerë”, domethënë kur nuk jemi të barabartë me Europën. Por e tillë nuk është as Greqia, e cila është që prej 35 viteve anëtare e Bashkimit Europian, madje i ka krijuar Europës probleme më tepër se çdo vend tjetër. A e kanë mbyllur gojën grekët për shkak të kësaj? Aspak. A nuk kemi të drejtë ne shqiptarët të ankohemi edhe kur na bëjnë padrejtësi? Jo, thotë Ermal Nikollaq Petushi nga Lushnja.
Por le të kthehemi te Ardian Vehbiu. Problemi rëndohet për shkak se Ardian Vehbiu, i cili është i njohur për këto qëndrimi, vitin e kaluar fitoi çmimin e ndarë nga Ministria e Kulturës e Shqipërisë, si publicisti më i mirë. Kjo është loja e dyfishtë e Edi Ramës, i cili nga njëra anë shtiret kuqezi, në anën tjetër nxit dhe shëprblen dhunën intelektuale sorosiane ndaj kuqezinjve.
Vetëpohimi kolektiv kuqezi është një tregues i energjisë kolektive të njeriut shqiptar. Tashmë duhet gjetur mënyra që kjo energji të kanalizohet për të bërë punë të mira. Është gabim të thuhet se përse na shërben vetëpohimi kuqezi kur kur kemi këtë apo atë problem që e lemë pa zgjidhur. Vetëpohimi kolektiv kuqezi jo vetëm që nuk është një pengesë për t’ i zgjidhur problemet, por madje është një premisë psikologjike për të pasur disponimin e nevojshëm për t’ u marrë si shoqëri me këto probleme, në mënyrën e duhur.
–
Burimi: Gazeta Minerva (Arkivuar)
Mbi neoliberalizmin në qeverisje dhe në ekonomi
Mbi neoliberalizmin në qeverisje dhe në ekonomi
nga Enriko Ceko
Neoliberalizmi në qeverisje dhe ekonomi është rihedhja në tregun e politikave ekonomike të pikëpamjeve dhe ideve të “laissez faire”, shoqëruar me pikëpamjet dhe idetë që mbështesin liberalizimin e ekonomisë, tregtinë e lirë dhe reduktimin e shpenzimeve qeveritare, me synim zgjerimin e sektorit privat në ekonomi. Neoliberalizmi është një filozofi ekonomike që e ka fillesën në vitet 1930, kryesisht nga studiuesit europianë të ekonomisë.
Pikëpamjet e sotme për ekonominë liberale lidhen ngushtë edhe me teoritë ekonomike të dy ekonomistëve me më shumë influencë në ekonominë botërore: Friedrich Hayek dhe Milton Friedman, teori që u vunë në praktikë nëpërmjet politikave ekonomike mjaft të suksesshme të Margaret Thatcher në Britaninë e Madhe dhe Ronald Reagan në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.
Në ditët tona, neoliberalizmi në ekonomi lidhet më së shumti me politikat liberale të privatizimit, hapjes së tregjeve dhe derregullimeve. Neoliberalët e sotëm kanë për bazë Shoqërinë Mont Pelerin, e krijuar në vitin 1947 nga Friedrich Hayek (ekonomist austriak), me synim për të mbledhur së bashku mendimtarët dhe figurat politike neoliberale që kishin arritur të kuptonin se deri në atë kohë ishin bërë shumë gabime në kuptimin e teorive ekonomike dhe në implementimin e tyre në praktikë.
Ishin idetë neoliberale ato që në fakt ndihmuan Gjermaninë e pasluftës dhe babain e ekonomisë gjermane, Ludwig Erhard, në rindërtimin e vendit. Erhard ishte një nga anëtarët e Shoqërisë Mont Pelerin.
Edhe arritjet e mëdha të ekonomisë së një prej vendeve të Amerikës Latine, Kili, pas rënies së regjimit të Pinoçetit, u kushtohen ideve neoliberale dhe kjo sepse në vitin 1955 disa studentë kilianë u ftuan në Shkollën Ekonomike të Çikagos për të vazhduar studimet nën kujdesin e drejtpërdrejtë të Milton Friedman, duke qenë të ekspozuar edhe ndaj ideve të Hayek. Kur u kthyen në vendin e tyre, ata bënë përpjekje për të aplikuar idetë e shkollave ekonomike të Çikagos dhe të Vjenës dhe kjo bëri që një vend ku më shumë se 40% e popullsisë jetonte nën vijën e varfërisë, të rilindte përsëri me një pikësynim të qartë për krijimin e shtresës së mesme, që çon përpara shoqërinë.
Në Australi, politikat ekonomike neoliberale janë ndjekur nga të dy krahët politikë, të majtë e të djathtë, që në fillim të viteve 1980, nën atë që është quajtur liberalizimi ekonomik në vazhdimësi dhe programi i reformave makroekonomike dhe mikroekonomike. Atje u privatizuan korporatat shtetërore, u bë derregullimi i tregjeve të faktorëve të prodhimit, u la i lirë kursi i këmbimit të monedhës, u reduktuan proteksionet tregtare, u bë një reformë tërësore në sigurimet shoqërore dhe u përmirësuan procedurat e financimit të universiteteve. Tashmë Australia renditet midis vendeve të zhvilluara me mirëqenien në rritje për tërë shtresat e popullsisë.
Singapori së bashku me Hong Kongun, Korenë dhe Tajvanin, të njohur si Tigrat e Azisë, mbështetur në idetë dhe praktikën neoliberale kanë arritur rritje të shpejtë dhe të fortë ekonomike dhe industrializim të shpejtë në pak vite. Në këtë lloj neoliberalizmi të këtyre vendeve bëhet fjalë për një ekonomi tregu sociale, ku në qendër të vëmendjes janë siguria dhe drejtësia sociale.
Megjithatë, unë mendoj se pavarësisht nga modeli ekonomik i ndjekur dhe kushtet e vendit ku aplikohen pikëpamjet neoliberale, duhet theksuar fakti i evoluimit të liberalizmit praktik të David Hume dhe Adam Smith në Britaninë e Madhe dhe liberalizmit teorik të Descartes (Rëne Dekart) dhe Rousseau (Zhan Zhak Ruso) në Francë, që me një vështrim evolucionar drejt lirisë arritën të krijojnë një botë të re, duke lënë mënjanë tërë idetë dhe pikëpamjet e vjetra të kohës, përballë teorive racionaliste që në ditët tona synojnë të marrin ngjyra komuniste, fashiste dhe/ose social-liberale.
Në thelb të neoliberalizmit qëndron fuqia e ligjit dhe respektimi i tij. Sipas neoliberalëve, në aspektin njerëzor, një shoqëri me liri të madhe dhe me një kohezion social do ishte idealja për zhvillim dhe prosperitet, ku mbrojtja e sferës personale dhe e dinjitetit njerëzor të mbeten parime thelbësore, duke qenë të barabartë para ligjit, ku të ketë ndarje të fuqive dhe të ekzistojë konstitucionalizmi reflektues, ndërsa në aspektin ekonomik, neoliberalizmi synon adoptimin e ndërhyrjeve minimale të qeverisë në ekonomi dhe lidhet ngushtë me konceptet e deficitit buxhetor, shpenzimeve qeveritare, reformave në sistemin e taksave dhe tatimeve, normën e interesit, kursin e këmbimit, liberalizimin tregtar dhe të llogarive kapitale, procesin e privatizimit, eliminimin dhe shmangien e barrierave dhe pengesave të tjera në tregje etj.
Sipas pikëpamjeve neoliberale në ekonomi, arma e deficitit të lartë buxhetor duhet të përdoret vetëm në raste okazionale, pasi deficiti buxhetor duhet mbajtur në nivele të ulëta, për të patur nivel të ulët inflacioni dhe nivel të lartë produktiviteti, duke patur parasysh që deficiti i lartë buxhetor është një pagesë në kurriz të brezave të ardhshëm.
Në lidhje me shpenzimet qeveritare, neoliberalët synojnë ridrejtim të tyre nga subvencionet dhe shpenzimet e tjera, drejt elementeve që janë kryesore për rritjen ekonomike si edukimi, shëndeti primar, investimet në infrastrukturë etj.
Reformimi i sistemit të taksave, tatimeve dhe pagesave të tjera me synim zgjerimin e bazës së tatueshme dhe adaptimin e pagesave margjinale të taksave për të inkurajuar rinovimin teknologjik, aftësinë sipërmarrëse, eficiencën dhe efektivitetin, me synim rritjen e produktivitetit, është një nga parimet kryesore të neoliberalëve.
Gjithashtu, përcaktimi i normave të interesit dhe kursit të këmbimit nga vetë tregu, paralelisht me liberalizimin tregtar të importeve, me synim eliminimin e kufizimeve të tyre në sasi, licenca dhe legjislacion, për të arritur tarifa uniforme që inkurajojnë konkurrencën dhe rritjen ekonomike afatgjatë, janë pikësynime të tjera të neoliberalëve.
Së bashku me këto, neoliberalët mbështesin edhe liberalizimin e llogarive kapitale në bilancin e pagesave, në mënyrë që të lejohen subjektet të kenë mundësinë për të investuar fonde jashtë shtetit, fonde që të kenë edhe mundësinë praktike të sillen në vendin e origjinës së subjektit për t’u investuar.
Edhe privatizimi i ndërmarrjeve shtetërore, duke nxitur tregun e lirë të mallrave dhe shërbimeve, si dhe eliminimi dhe shmangia e rregullimeve që kufizojnë hyrjen në treg dhe konkurrencën, me përjashtim të atyre çështjeve që justifikohen nga ana e sigurisë, mjedisit dhe bazat e mbrojtjes së konsumatorëve, duke patur edhe siguri ligjore për të drejtat e pronësisë, janë pikësynime të tjera të neoliberalëve dhe kjo për faktin e vetëm dhe të padiskutueshëm se qeveria, cilado qoftë ajo, nuk mund të jetë aq eficiente dhe efektive sesa sistemi i konkurrencës.
Parë nga ky këndvështrim neoliberal, unë mendoj se është e dukshme që Shqipëria dhe ekonomia e saj, në të vërtetë, janë shumë larg të qenit vend kapitalist në zhvillim me ekonomi tregu neoliberale.
Burimi: MAPO.al (19 Shkurt 2015)
Drejt fashizmit?!
Drejt fashizmit?!
nga Gentian Kaprata
Një nga tezat më të përdorura nga z. Rama në fillesën e tij si politikan ishte etiketa ‘se ai nuk ishte një politikan’. Shumëkush e lexonte këtë si një mënyrë për të krijuar një diferencë mes tij dhe gjithë politikanëve të tjerë, porse ka një arsye më tepër. Kur Partia Socialiste e emëroi ministër dhe më tej e kandidoi për kryebashkiak, papritur z. Rama e gjeti veten në një “stan” për të cilin nuk kishte lënë akuzë e ofendim pa bërë vetëm pak vite më parë.
Çka e vendoste në një pozicion të vështirë moral përpara publikut, e veçanërisht votuesit të majtë. Në përgjigje të kësaj, z. Rama shpiku dhe përdori masivisht konceptin e ‘po bëj politikë, por nuk jam politikan’. Imagjinoni sikur në fillim të një ndërhyrjeje kirurgjikale mjeku të të thotë “unë do të operoj, por nuk jam kirurg”! Shqetësuese! Sidoqoftë, gjërat evoluuan dhe z. Rama nuk mund të përdorte të njëjtin argument kur u bë kryetar i “stanit socialist”. Në këtë pikë i erdhi në ndihmë ‘Rruga e Tretë’.
Një teori politike që kërkon të “pajtojë” të majtën dhe të djathtën në një qasje të vetme qeverisëse. Mirëpo, edhe kjo nuk i bënte shumë punë. Z. Rama, praktikisht i nevojitej një rrugë jashtë të tërës (spektrit politik) dhe jo brenda saj. Kështu doli në skenë teoria e ‘përtej së majtës dhe së djathtës’, kuptimin praktik të së cilës askush nuk di të ta thotë. Çka është gjithashtu shqetësuese. Mirëpo, vërtet nuk kemi kuptimin praktik të një teorie, porse kemi praktikat qeverisëse të autorit të saj.
Mjafton t’i vëzhgojmë ato, për të dalë në përfundimin se çfarë mund të nënkuptojmë dhe ku mund ta pozicionojmë këtë teori. Për të qenë ekstremisht seriozë, sikurse tema e kërkon, nuk do vëzhgojmë veprimet konkrete qeverisëse në territor, por aktet ligjore që kjo qeverisje po prodhon. Sepse janë ato që të shfaqin kuptimin afatgjatë të një identiteti politik. E nisim me Kodin Civil të Republikës. Në 1 Shkurt të këtij viti hyjnë në fuqi disa ndryshime në lidhje me ndëshkimin që ligji duhet t’u japë individëve që ndërtojnë pa leje.
Sipas këtyre ndryshimeve, ndërtimi pa leje nuk do të dënohet më me gjobë, por me burg. Pra, nëse një qytetar që nuk arrin të pajiset me një leje burokratike për të ushtruar të drejtën natyrore, për të zhvilluar pronën e tij, duhet thjesht të pajtohet dhe të bashkëjetojë me ëndrrën qeverisëse “të të bërit shtet”. Në të kundërt, nëse guxon jashtë këtyre kufizimeve që qeverisja u ka vënë çështjeve ndërtimore, qytetari shkon në burg nga një deri në pesë vjet. Ndëshkim, i cili do të mund të ushtrohet vetëm sipas legjislacionit të Shqipërisë “demokratike” të vitit 2015, por jo sipas atij të Shqipërisë komuniste. Sepse sipas nenit 16 të ligjit të vitit 1978, një ndërtues pa leje mund të dënohej ‘me qortim shoqëror ose me gjobë deri në 1000 lekë’.
Vazhdojmë me ligjin “Për planifikimin e territorit”. Edhe në këtë rast, frymëzimi bolshevik nuk është i mjaftueshëm për qeverisjen e sotme. Duhet shkuar më tej. Ndërsa ekuivalenti i vitit 1978 nëpërmjet nenit 6 të tij, i atribuon ‘komitetit ekzekutiv të këshillit popullor të rrethit’ apo ‘Ministrisë së Mbrojtjes Popullore dhe Ministrisë së Brendshme’ detyrën e miratimit të disa planeve rregulluese, ligji i ri nuk “guxon”. Ai, këtë fushë veprimtarie qeverisëse ia “beson” vetëm ekuivalentit të sotëm të Kryesisë së Këshillit të Ministrave, Këshillit Kombëtar të Territorit (KKT). Për të mos folur për lejedhënien ndërtimore. Në asnjë prej dispozitave që normonin këtë funksion qeverisës, të ligjit të 1978, nuk shfaqet termi ‘Kryesia e Këshillit të Ministrave’.
Ndërsa sipas ligjit “Europian”, i mbështetur në filozofinë ‘përtej së majtës e së djathtës’, KKT duhet ta ushtrojë këtë funksion lokal qeverisës. Në mbyllje të këtij vëzhgimi të shkurtër por shumë intensiv, mund të guxojmë e të themi se teza ‘përtej së majtës e së djathtës’ e z. Rama, merr kuptimin e përtej bolshevizmit. Përtej bolshevizmit, por, sidoqoftë, në kornizën e kolektivizmit dhe centralizmit të thellë të vendimmarrjes qeverisëse. Dhe më në të majtë se bolshevizmi, të paktën në njohjen time, qëndron murtaja tjetër që iu shpif botës pas Luftës së Parë.
Der echte Sozialismus/ real socialism/ socializmi i vërtetë/ Fashizmi. Po. Të paktën për mua dhe z. Hitler, i cili shprehej se ‘e tërë filozofia e Nacional Socializmit’ ishte bazuar te ‘Marksizmi’. Bile, sikurse një student i mirë që tejkalon mësuesin, z. Hitler kishte gjetur edhe gabimin në teorinë e Marksit. Gabim që ai e rregulloi, dhe ndoshta edhe z. Rama po e bën, duke zëvendësuar ‘luftën e klasave’ me ‘shfrytëzimin e kapitalit privat për unitetin dhe të mirën kombëtare’.
Burimi: MAPO, 2 shkurt 2015
Qark & Qarkull 